Το Χινόπωρο φόραγε μια πατατούκα από σταγόνες και καπνό
κι αν ρώταγες το βράδι κάποιον "πού είσουνα;" σου αποκρινόταν:
" κει πέρα, πέρα" κ' έσερνε ξοπίσω του ένα σύγνεφο σαν προβατίνα.
Οι κυδωνιές, αργότερα, σφίγγανε πάλι τις γροθιές τους
οι ντομάτες κοκκίνιζαν σα φιλημένα μάγουλα
ένα κλωνάρι δυόσμος φύτρωνε μες στη ραγισματιά του τοίχου
κ' η ντουφεκιά του γέρο-Δήμου βούιζε στο πλατανόρεμα.
Τότε τα γένια του παππού βγάζανε κομπαράκια κόκκινα
σαν τα πουρνάρια του όχτου όταν βροντάει στα καταρράχια ο ήλιος.
Περνάει, περνάει, γυρνά ο καιρός - ροδάνι,
κόκκινη κλωστή δεμένη
και μεις , Κυρά μου, από ντουφέκι σε φλογέρα, κύκλο-κύκλο,
σκαλίζουμε τσαμπιά σταφύλια στου αμπελιού τα ξερά κούτσουρα
σκαλίζουμετο μπόι σου στα κυπαρίσσια
και το σύγνεφο γίνεται σεντούκι με φλουριά
και τα κυπαρισσόμηλα κεράσια
και συ, Κυρά, με το νωπό στάχυ του αποσπερίτη μες στο
χέρι σου
βλογάς την ερημιά του κάμπου και τις πετρωμένες βρύσες.
Γιάννης Ρίτσος , Η Κυρά των Αμπελιών, Κέδρος, Αθήνα 1977, 12η έκδοση
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου