Μελέτα, μα έχε άγρυπνα και ανοιχτά τα μάτια της ψυχής σου στη ζωή...

Δημήτρης Γληνός

Κυριακή 27 Απριλίου 2014

Δεν θα συμμετάσχω στην ομάδα αυτοαξιολόγησης(αναδημοσίευση)

“ Ακόμα και τη συνηθισμένη σημασία των λέξεων σε σχέση με τα πράγματα την άλλαξαν για να δικαιολογήσουν τις πράξεις τους”
(Θουκυδίδης Γ 82)
΄Οσο πιο βαρύγδουπα ηχούν οι λέξεις, τόσο πιο ύποπτο, ίσως και επικίνδυνο, φαντάζει το περιεχόμενό τους. Σε μια κοινωνία ρημαγμένη και φτωχοποιημένη, σ' ένα λαό στερημένο από τα στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα στην υγεία, στην παιδεία, στη δουλειά, σ' ένα δημόσιο σχολείο που, ταλαιπωρημένο ήδη από τις πολιτικές λιτότητας, καταρρέει καθώς καλείται περισσότερο από ποτέ να ανταποκριθεί στις ανάγκες της αγοράς, σε μια εκπαιδευτική κοινότητα που δέχτηκε την αγριότερη επίθεση με συγχωνεύσεις σχολείων , κατάργηση ειδικοτήτων, τη διαθεσιμότητα χιλιάδων, τις απολύσεις εκατοντάδων συναδέλφων, την ακόμα μεγαλύτερη περιθωριοποίηση των μαθητών της τεχνικής εκπαίδευσης, είναι φανερό ότι η “αξιολόγηση” και η εξωραισμένη έκδοσή της, η “αυτοαξιολόγηση”, δεν θα βελτιώσουν το εκπαιδευτικό έργο, αλλά θα δώσουν το τελικό χτύπημα καλώντας τους συναδέλφους να υποκύψουν σ΄ ένα γραφειοκρατικό τερατούργημα που μετατρέπει τον δάσκαλο σε υπολογιστή, τον συνάδελφο σε ανταγωνιστή, τον προϊστάμενο σε φόβητρο, το σχολείο σε αρένα, για να νομιμοποιηθεί τελικά η κατάργηση και άλλων δημόσιων σχολείων, η απόλυση χιλιάδων αυτή τη φορά συναδέλφων, για να επικυρωθεί η παράδοση της Δημόσιας Παιδείας στα ιδιωτικά συμφέροντα. Εδώ και τριανταπέντε χρόνια, τα τριανταδύο στα Δυτικά, αφοσιώθηκα στο δημόσιο σχολείο. Και είναι αλήθεια ότι οι συνάδελφοί μου κι εγώ ζήσαμε τις καλύτερες στιγμές του, λίγα χρόνια μετά την πτώση της χούντας, στον δημοκρατικό πυρετό της Μεταπολίτευσης, 1981,1988,1997,1998,1999,2006, 2008 διεκδικήσαμε και κερδίσαμε τουλάχιστον την αξιοπρέπεια του δάσκαλου. Δεν ήταν όλοι οι αγώνες νικηφόροι, όμως διδάξαμε στους μαθητές μας ότι το δημόσιο σχολείο είναι προνόμιο ανεκτίμητο, ότι ο αγώνας για ένα κόσμο καλύτερο είναι καθήκον, ότι είναι αυτονόητες η αλληλεγγύη και η συναδελφοσύνη κι ακόμα ότι η γνώση δεν είναι μέσο ατομικής αναρρίχησης, αλλά το αποτελεσματικότερο και ισχυρότερο όπλο στη διεκδίκηση μιας δικαιότερης κοινωνίας. Επειδή, λοιπόν, δεν μπορώ να ξεχάσω και να προδώσω ότι μια ολόκληρη ζωή θεώρησα χρέος μου να διδάξω στα παιδιά, ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΟΚΥΨΩ και ΔΕΝ θα συμμετάσχω στην ομάδα “αυτοαξιολόγησης” του σχολείου μου στην οποία με όρισαν παρά τη θέλησή μου και τη δηλωμένη άρνησή μου. Το οφείλω στους μαθητές μου, στους συναδέλφους μου, σ' αυτούς που δοκιμάζονται από τη διαθεσιμότητα και τις απολύσεις, σε όλους που αγωνίζονται για δουλειά και αξιοπρέπεια.

Αθήνα, 21 Απρίλη 2014
Μάρω Δημάκου
Καθηγήτρια φιλόλογος στο 1ο Γενικό Λύκειο Καματερού
Δυτικής Αθήνας
Πηγή: Alfavita

4 σχόλια :

BT είπε...


Νομίζω, συμφωνούμε με τον χαρακτήρα της αξιολόγησης, όπως προσδιορίστηκε και από τον ΔΗΜ. ΜΠΡΑΤΗ "Αυτό που προωθεί ως αξιολόγηση ο κ. Αρβανιτόπουλος είναι ακόμη χειρότερο από τον επιθεωρητισμό του παρελθόντος. Μάλιστα οι ποσοστώσεις που προβλέπονται αποτελούν παγκόσμια πρωτοτυπία. Λέμε ναι στην αξιολόγηση-αποτίμηση του εκπαιδευτικού έργου που δεν θα έχει τιμωρητικό χαρακτήρα και δεν θα συνδέεται με τη μισθολογική και βαθμολογική εξέλιξη του εκπαιδευτικού αλλά θα λειτουργεί ως διαδικασία ανατροφοδότησης και θα συνδέεται με την επιμόρφωση."

sofia είπε...

Δεν είμαι αντίθετη στην αξιολόγηση, αλλά στη συγκεκριμένη αυτοαξιολόγηση και στη συνέχεια αξιολόγηση. Νομίζω ότι δεν έχει καμιά σχέση ούτε με το εκπαιδευτικό έργο ούτε με τον ίδιο τον εκπαιδευτικό. Απλά προετοιμάζει το έδαφος για συγχωνεύσεις, κατηγοριοποιήσεις σχολείων και απολύσεις εκπαιδευτικών. Και βέβαια οδηγεί σε έναν ανταγωνισμό χωρίς προηγούμενο εκτός από το ότι προωθεί την πολιτική του διαίρει και βασίλευε στα σχολεία.
Και συμφωνώ απόλυτα με το κείμενο και τη θέση της συναδέλφου, διότι ούτε εγώ θα συμμετάσχω στην ομάδα αυτοαξιολόγησης αν και με έβαλε ο διευθυντής μου χωρίς τη θέληση μου. Και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί να μην το κάνουν αυτό όλοι οι συνάδελφοι, οι οποίοι από τη μια δηλώνουν τη διαφωνία τους αλλά πό την άλλη συμμετέχουν επειδή το επιβάλλει το Υπουργείο μέσω του Διευθυντή.

Ευχαριστώ για το σχόλιο

BT είπε...

Έχεις δίκιο έτσι πρέπει όλοι να αντιδράσουμε.Η ατολμία ορισμένων μου θύμισε τους εξής στίχους...
Τότε νὰ ὀνειρευόμαστε μίαν ἀλλαγὴ κ᾿ εὐθὺς ξανὰ
νὰ σκύβουμε, σκλάβοι χλωμοί, σὲ ἱερὴ λατρεία τοῦ πόνου,
τὶς ἧττες ν᾿ ἀνεμίζουμε φλάμπουρα νίκης φωτεινὰ
κι ἀξιοπρεπῶς νὰ παίρνουμε τὸ λάχτισμα καὶ τοῦ ὄνου.

Καχύποπτοι καὶ μίζεροι μέσα στὰ φρούρια τῆς σιωπῆς
νὰ κλειδωνόμαστε ἄβουλοι, νὰ κάνουμ᾿ ἔτσι χάζι
τὸν κόσμον ἐξετάζοντας πίσω ἀπ᾿ τὸν κύκλο μιᾶς ὀπῆς
καί, θαρραλέοι, σκιὰ μικροῦ πουλιοῦ νὰ μᾶς τρομάζει.
Γιάννης Ρίτσος - Ἀπροσάρμοστοι

Τρακτέρ, Ποιήματα 1930-1960, Ἀθήνα, ἐκδ. Κέδρος, 1972, σσ. 41-42

sofia είπε...

Ακριβώς έτσι!

Καλημέρα