Pierre - Auguste Renoir ,Οι Λουόμενες (1887)
Μ' αρέσει αυτή η νωπή ησυχία. Κάπου εδώ κοντά, σ' ένα χαγιάτι,
μια νέα γυναίκα θα χτενίζει τα μακριά μαλλιά της
και πλάι της θ' ανασαίνουν τ' απλωμένα εσώρουχα στο φεγγαρόφωτο.
Όλα ρευστά, γλυστερά, ευτυχισμένα. Μεγάλες υδρίες μες στους λουτήρες
θαρρώ πως χύνουνε νερό στων κοριτσιών τους αυχένες και τα στήθη,
γλυστράνε τα μικρά, αρωματικά σαπούνια στα πλακάκια,
οι φυσαλίδες διασχίζουν τους θορύβους των νερών και των γέλιων,
μια γυναίκα γλύστρησε κ' έπεσε,
γλύστρησε το φεγγάρι απ' το φεγγίτη,
όλα γλυστρούν απ' το σαπούνι - δεν μπορείς να τα κρατήσεις
ούτε μπορείς να κρατηθείς` - αυτό το γλύστρημα
είναι ο επανερχόμενος ρυθμός της ζωής` οι γυναίκες γελάνε
τραντάζοντας λευκούς, πανάλαφρους πυργίσκους σαπουνάδας
επάνω στο δασάκι του εφηβαίου τους. Έτσι νάναι η ευτυχία;
(απόσπασμα)
Γιάννης Ρίτσος, Ορέστης, Τέταρτη Διάσταση, Κέδρος, 1990, 24η έκδοση
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου