Τραγουδάνε οι χτίστες
Να χτίζεις μη θαρρείς πούναι να τραγουδάς ένα τραγούδι
Είναι μια υπόθεση
κάπως πιο δύσκολη
Των οικοδόμων η καρδιά είναι σα μια πλατεία για γιορτές
Λαμποκοπάει
Μα η σκαλωσιά δεν είναι μια πλατεία για γιορτές
Εκεί ΄ναι λάσπη κι άνεμος και χιόνι,
Τα χέρια που ματώνουν,
Εκεί δεν είναι πάντα φρέσκο το ψωμί
Πάντα ο καφές ζεστός δεν είναι
Κάποτες λείπει η ζάχαρη
Όλοι οι ανθρώποι εδώ δεν είναι κ ΄ήρωες
Και πάντοτες πιστοί δεν είναι οι φίλοι.
Να χτίζεις μη θαρρείς πούναι να τραγουδάς ένα τραγούδι
Μα είναι λεβέντες όλο πείσμα οι χτίστες
Κ΄η οικοδομή ανεβαίνει, μ΄έφοδο τον ουρανό κυριεύει
Ψηλά και πιο ψηλά, πάντα ψηλότερα.
Στο πρώτο κιόλας πάτωμα
Αράδιασαν τις γλάστρες τα λουλούδια
Και πάνου στα φτερά τους τα πουλιά
Τον ήλιο φέρνουνε στο πρώτο μπαλκονάκι
Μέσα σε κάθε τούβλο μια καρδιά χτυπάει
Κ΄η οικοδομή ανεβαίνει και ψηλώνει
Ψηλώνει μες στον ιδρώτα και στο αίμα.
Μόσχα, 1955
Ναζίμ Χικμέτ, Ποιήματα , Πρόλογος και Απόδοση Γιάννη Ρίτσου, Κέδρος 2006, 22η έκδοση
( Στους οικοδόμους της ζωής μου)
3 σχόλια :
Υποκλίνομαι....
Την εκτίμησή μου!!!!
Eυχαριστώ.
Να' σαι καλά
Να πώ κι εγώ κάτι...Η δική μου αγάπη μου για την "κτίση" φαίνεται στις "οδούς και μονοπάτια"μου.Τα κτίσματα που μέσα στον χρόνο όχι καταντούν, αλλά εξελίσσονται σε ερείπια και άλλα σε μνημεία, έχουν τον σεβασμό μου.Πάντα θαύμαζα τη δύναμη των οικοδόμων, μύριζα τη λάσπη και την ασβέστη, "συμμετείχα" στο θαύμα της ανέγερσης ενός νέου σπιτιού.Κι αυτά τα λευκά μαντήλια που ανέμιζαν ψηλά, όταν έρριχναν την πλάκα του σπιτιού...Τι ομορφιά, τι αίσθηση ελευθερίας...
Δημοσίευση σχολίου